تبیین تاثیر الگوهای دوگانه مدیریت سیاسی فضا بر کارکرد تهران

الگوی مدیریت سیاسی شهر، یکی از موضوعات کلیدی در رابطه با نحوه اداره شهرهاست. تجربیات جهانی نشانگر کاربرد الگوهای گوناگون اما برخوردار از تعریف، چارچوب نهادی و قانونی مشخص است. لاجرم ضرورت تحول در نظام مدیریت شهری و پیگیری رویکردهایی انعطاف پذیر، دموکراتیک و مشارکتی به امری اجتناب ناپذیر در عصر حاضر مبدل گشته است. در این پژوهش الگوهای مختلف مدیریت فضای شهری و سیر تطور آن در سه شهر توسعه یافته پاریس در فرانسه، لس آنجلس در ایالات متحده و استانبول در ترکیه بررسی شد. همچنین پس از تحلیل الگوهای کنونی، آسیب ها و نقائص این الگوها در رابطه با کارکرد شهر مورد ارزیابی قرار گرفته و به الگوی پیشنهادی در این رابطه دست یافتیم. در ایران با وجود سابقه یکصدساله تشکیل نهاد شهرداری، تاکنون در هیچ یک از متون قانونی، نامی از مدیریت فضای شهری برده نشده است. در این راستا، این پژوهش در قالب روش توصیفی- تحلیلی ضمن تحلیل ابعاد مختلف مفهوم تفرق سیاسی بعنوان چالش بزرگ فراروی نظام های مدیریت فضای شهری، ماهیت این چالش در شهر تهران را مورد بررسی و تحلیل قرار داده است. در واقع هدف اصلی این پژوهش تبیین الگوهای دوگانه مدیریت سیاسی فضا بر کارکردهای شهر تهران و ارائه الگوی پیشنهادی نظام مدیریت فضای شهری بوده است. بنابراین، این پژوهش به پاسخ دهی به سوال اصلی و اساسی که الگوهای دوگانه مدیریت سیاسی فضا چه تأثیری بر کارکرد شهر تهران دارند، پرداخته است. پس از تطبیق الگوی پیشنهادی با نظام مدیریت فضای شهری در ایران و شهر تهران، آسیب ها و نقائص این الگوها در رابطه با کارکرد نظام مدیریت شهر تهران مورد ارزیابی قرار گرفت. بنظر می رسد وضعیت متشتت مدیریت سیاسی شهر تهران، زمینه ساز مشکلات و نارسایی های متعددی در کارکردهای سیاسی، اقتصادی، امنیتی و خدماتی آن شده است. این در حالیست که هرکدام از کارکردهای مذکور شهر تهران، هم در مقیاس محلی و هم در مقیاس ملی بازنمایی عملکردی و فضایی داشته و علاوه بر شهروندان تهرانی، رضایت یا عدم رضایت شهروندان کل کشور از عملکرد حکومت در سطح کلان کشور را بدنبال خواهد داشت.